पीएमटी ते फोर्ड फिगो – प्रवास ‘मीरानी’ चा!

गाव उमाटवाडी, ता. गंगाखेड, जि परभणी. मराठवाड्यातलं तळपतं उन, भर दुपारची वेळ – एका झाडाला कापडाची झोळी करून पाळणा बांधलाय, त्यातलं बाळ रडतंय. कारण भूक तर लागलेली आहेच. पण झाडाच्या फांद्यांवरून लाल मुंग्या येऊन बाळाला चावतायत आणि आई शेतात मजुरी करतेय. बाळाचं रडणं ऐकूनही मालकानं सोडल्याशिवाय ती काही येऊ शकत नाही. आई येईपर्यंत मुंग्यांनी बाळाचे चावे घेतलेले असतात. हेच बाळ पुढे मोठ्ठं होतं, कष्टाला घाबरायचं नाही हे आईने शिकवलेलं असतंच.

आज ते पाळण्यातलं बाळ पुण्यातली सर्वोत्तम घरपोच ‘होम पार्लर’ सर्व्हिस देणाऱ्या ‘मीरानी’ ब्युटीसर्व्हिसची मालकीण आहे. जी महिन्याला सात लाख रूपये सहज कमावते आणि आपल्यासोबत 15 जणींना रोजगारही देते. या मुलीचं नाव आहे – मीरा घाळगिर.

मराठवाड्यातील मुली टीममध्ये 

मुळात ब्यूटी पार्लर म्हणलं की आपल्याला आठवते, छान cozy, comfortable  सलून स्पेस, जिथं आयब्रोज पासून ते फेशियलपर्यंत आणि हेअरकटपासून ते पेडिक्युअरपर्यंत अनंत सर्व्हिसेस दिल्या जातात. सोबत पार्लरवाली ताई, “तुमचे केसच पातळ झालेत, केसांत डॅंड्रफच फार झालाय, हेअर स्पा करून घेता का?” असे टोमणेवजा सल्ले देत असते. मीरासारखी मुलगी मात्र गेली सहा- सात वर्षे पुण्यात होम ब्युटी सर्व्हिस उपलब्ध करून देते. मीराच्या टीमकडून आपण आपल्याला ज्या सर्व्हिस हव्या आहेत, त्या बुक करायच्या आणि मग तिची असिस्टंट किंवा मीरा स्वत: तुम्ही सांगितलेल्या वेळेला, तुमच्या घरी हजर होते. तुमच्या घरीच तुम्हाला हव्या त्या ब्युटी सर्व्हिसेस त्या देतात.

‘होम पार्लर’ची  वैशिष्ट्ये

या ब्युटी सर्व्हिसेस देणाऱ्या मुलींचा ठरलेला  युनिफॉर्म असतो. डिस्पोजेबल बेडशीट पसरून, दर्जेदार स्कीनकेअर प्रॉडक्ट वापरून – तुमच्या घराच्या कम्फर्टमध्ये! जाताना डिस्पोजेबल बेडशीट आणि डिस्पोज करायच्या सगळ्या गोष्टी नीट आवरून स्वच्छ करून मगच जातात. शिवाय त्यांच्या येण्याजाण्याचा खर्च तुम्हाला द्यावा लागत नाही. फक्त तुम्ही घेतलेल्या सर्व्हिसेसचीच फी तुम्हाला द्यायची असते!

यांची सर्व्हिस अतिशय उत्कृष्ट असते. त्यामुळेच पुण्यातील अनेक महिला नियमित यांच्या सर्व्हिसेस घेतात आणि ‘पुला’ उर्फ पुणे लेडिज या सुमारे तीनेक लाख सदस्यसंख्या असलेल्या फेसबुक ग्रुपवर मीरा आणि तिच्या टीमचे रिव्ह्यू सातत्याने गाजत असतात. आणि हो मीराच्या टीममधल्या सगळ्या असिस्टंट यासुद्धा प्रामुख्याने परभणी किंवा मराठवाड्यातल्या लहान गावातून, छोट्या कुटुंबातून आलेल्या मुलीच आहेत हं!

शिळी भाकरी आणि विडी कामगार

मीराचं हे यश खरोखर वाखाणण्याजोगं आहे. त्याबद्दल तिच्याशी बोलले तेव्हा ती म्हणाली, “उमाटवाडी ते पुणे हा प्रवास अजिबातच सोपा नव्हता. कष्ट तर पाचवीलाच पूजलेले होते. घरात गरिबीची परिस्थिती, आमची थोडी कोरडवाहू शेतजमीन होती. पण पाणी नाही. त्यामुळे आई शेतमजुरी करायची तर वडील लोकांची गुरं शेळ्या राखायचे. खेळण्याच्या वयात पहाटे उठून कालची शिळी भाकरी आणि चटणी खाऊन आम्ही माय लेकरं पहाटे पहाटे बिडी बनवण्यासाठी टेंभुर्णीची (तेंदूपत्ता) पानं गोळा करायचो. त्याचं बंडल करून विकलं की चार आणे मिळायचे. कधी बोरं विकायचो, निंबोळ्या विकायचो. माझी आई शिकलेली नव्हती, पण कष्ट कसे करायचे आणि पैसा कसा उभारायचा, हे तिच्या वागण्यातून आम्हांला कळत होतं.”

शिक्षणासाठी झुंज

“गावातल्या शाळेत शिकत होते, आईची शिस्त कडक होती, घरातली कामं केल्याशिवाय शाळेत जाऊ द्यायची नाही. गावात सातवीपर्यंतच शाळा. त्यामुळे सातवीनंतर पुढं शिकवायला नको हिचं लग्न करून देऊयात असंच आईला वाटायचं. पण माझ्या मोठ्या भावाने ‘मीरा हुशार आहे हिला पुढे शिकवूयात कंडक्टर होईल’ किंवा पोलीस भरतीत सिलेक्ट होईल, हुंडा द्यावा लागणार नाही’ असं सांगून आई वडिलांना मला पुढं शिकवायला भाग पाडलं.

पुढे राणीसावरगाव गावात माझं दहावीपर्यंत शिक्षण झालं.  दहावीत सुद्धा 76 टक्के मार्क पडले. ज्याची कुणी कल्पनाच केली नव्हती. परत भावाने बारावीपर्यंत हिला शिकू द्या, असा आग्रह केला. 70 टक्के गुणांसह माझी बारावी झाली. या दरम्यान घरची कष्टाची कामं स्वयंपाकपाणी, गुरा ढोरांना आंघोळी घालणं, शेतातली कामं हे सगळं सुरूच होतं.

यासोबत मला आणखी एक आवड लागली ती योगासनांची. माझा मोठा भाऊ आणि धाकटा भाऊ दोघेही कुस्ती आणि योगासनं करायचे. दोघेही कुस्त्यांचे सामने जिंकून पैसाही कमवून आणायला लागले होते. त्यांचं बघून बघून मीही योगासनं करायला शिकले आणि त्यात पारंगत झाले, मीरा पुढे सांगत होती.

लग्नाची घटिका

बारावीनंतर मीराचे लग्न होणे जवळपास निश्चित होते. कारण तिच्या गावातली कोणतीच मुलगी इतकी शिकलेली नव्हती. आई-वडील तर कधीपासून तिचे हात पिवळे करण्याच्या मागे लागले होते. भावांची कमाई, शेतीतले थोडे उत्पन्न याने आता घरी चांगली परिस्थिती आली होती. तिचे चांगले मार्क्स पाहून यावेळी तिच्या वडिलांच्या मित्राने मीराला पुढचं शिक्षण देण्यासाठी तिच्या वडिलांचे मन वळवले.

मीरा डीएड तसेच स्पर्धा परीक्षांच्या तयारीसाठी परभणीला हॉस्टेलवर राहायला आली. इथं तिच्याच परिचयातून लग्नाची मागणी आली. आई-वडिलांनी काहीशा नाराजीनेच तिचं लग्न लावून दिलं होतं. त्यामुळे लग्नानंतर कुठलीही आर्थिक किंवा कसल्याही मदतीची अपेक्षा तिने पालकांकडून करायची नाही, हे त्यांनी निक्षून सांगितलं होतं.

योगा ट्रेनर नोकरीऐवजी बाथरूम सफाई

पुढे मीरा सांगत होती, “लग्न झालं, नवा संसार नव्या जबाबदाऱ्या सुरू झाल्या. गोडीगुलाबीचे सुरूवातीचे दिवस सरले. मी हॉस्टेलला राहून शिक्षण पूर्ण करत होते. ते करता करताच मी योगासनांचा क्लास परभणीमध्ये सुरू केला. एका बाईंकडून ब्युटीपार्लरचे प्रशिक्षण पण घेतलं. मिस्टरांची नोकरी कॉन्ट्रॅक्ट स्वरूपाची होती. त्यामुळे मला स्वत: ला काम सुरू करणं भागच होतं.

मी नवऱ्याकडून 20 हजार रूपये घेऊन पार्लरचं सामान खरेदी केलं.  ते पिशवीत टाकून घरोघरी जाऊन ब्युटी पार्लर सर्व्हिस सुरू केली. थोडीफार कमाई सुरू झाली. आम्हांला पहिलं बाळ झालं. पण दोघांनाही नोकरी नसल्याने सासर माहेरी कुठेच मान मिळत नव्हता. मला औरंगाबादला एका योगासनांच्या क्लासेसमध्ये एका परिचितांमुळे नोकरीची संधी मिळाली. पण तिथेही योगासनं करवून घेण्याच्या नावाखाली योगाच्या मॅट स्वच्छ करा, खोल्या झाडा, बाथरूम घासा अशीच कामं सुरूवातीला दिली गेली.

हळूहळू मी वैयक्तिक क्लाएंट करायला लागले. त्यात योगासनांचे क्लाएंट, उत्तम मसाज द्यायला मी तिथेच शिकले आणि माझे पार्लरचे क्लाएंट पण सुरू झाले”.

मीरानीचा जन्म

2018 च्या सुमारास मीरा कुटुंबासह पुण्यात आली. इथं आल्यावर आपण अतिशय कष्ट घेऊन ब्युटी पार्लरचा व्यवसाय चांगल्या प्रकारे करायचा हे ती ठरवूनच आली होती. सुरूवातीला मीरा पीएमटीच्या बसेसमधून फिरून घरोघर पार्लर आणि मसाजची सेवा महिलांना द्यायची. अगदी पार्लरचे सामान खरेदी करण्याइतके पैसेही नसायचे. उधारीवर सुरूवातीला सामान घ्यावे लागायचे. पण तिची सर्व्हिस इतकी उत्कृष्ट होती की, हळूहळू तिचा जम बसला. पुला अर्थात पुणे लेडिज या महिलांसाठीच्या खास फेसबुक ग्रुपवर ती verified seller झाली.

मीराच्या हातात जादू आहे, ही मुलगी अतिशय मन लावून मसाज करते, फेशियल देते, स्वच्छता- हायजिन चांगल्या प्रकारे पाळते, उत्कृष्ट दर्जाचे ब्युटी प्रॉडक्टस वापरते, असे रिव्ह्यू पुलावर येऊ लागले. मग ‘मीरानी’ ही रजिस्टर्ड कंपनीच तिने सुरू केली. अगदी कोविडच्या काळातही तिने सगळे नियम पाळून सर्व्हिस दिली. होम ब्युटी सर्व्हिस म्हणजे मीराच- हे समीकरण झालं. प्रत्येक क्लायंटला विचारलेला फीडबॅक ‘मी काय सुधारणा करू? तुम्हाला सर्व्हिस आणखी कशी चांगली आवडेल?’ या प्रश्नाच्या उत्तरातून मीरा स्वत:ची सर्व्हिस सुधारत गेली.

उद्योजिका, प्रशासकीय अधिकारी क्लाएंट

बरं फक्त स्वत: कमाई करून मीरा गप्प बसली नाही. तिच्या दोन नणंदा, जावा, चुलत बहीण, परभणीच्या आसपासच्या गरजू आणि कष्टाळू मुली यांना पुण्यात आणून तिने स्वत: पार्लरचे ट्रेनिंग  दिले. सध्या पंधरा जणी ‘मीरानी’ च्या टीममध्ये कार्यरत आहेत. या सगळ्यांना मीरा 15 ते 45 हजारांच्या दरम्यान पगार देते. शिवाय मेहनत, क्लाएंटला सर्वोत्तम सर्व्हिस देताना घड्याळाकडे पाहायचे नाही, आणि स्वाभिमानाने जगायचे धडेही ती या मुलींना देतेय.

एकेकाळी पीएमटीने आणि मग दुचाकीवर फिरणाऱ्या मीराने वर्षभरात स्वत:ची फोर्ड फिगो गाडी घेतली. तेव्हा तिला ड्रायव्हिंगही येत नव्हते. पण आता मीरा पुण्यात कुठेही स्वत:ची गाडी चालवत दिमाखात फिरते. मीराने होम सर्व्हिस सोबतच मॉडेल कॉलनी परिसरात स्वत:चे पार्लरही सुरू केलेले आहे. सर्वसामान्य स्त्रियांसोबत अत्यंत हाय प्रोफाईल उद्योजक, आयएएस, आयपीएस अधिकारी आणि राजकारण्याच्या घरातील महिलाही मीरानीच्या क्लाएंट आहेत. फक्त पुणेच नव्हे तर मुंबई, रत्नागिरी, छत्रपती संभाजीनगर अश्या वेगवेगळ्या ठिकाणांहून मीराला बोलावणं येतच असतं.

शंभर जणांच्या स्टाफचं उद्दीष्ट

घरच्यांची आर्थिक परिस्थितीच मीराने पालटून टाकलीये. आता घरात तिला मान मिळतो. शेती, सोनं, गाडी, आजारपणात आर्थिक मदत हे सगळं मीरा पुढाकार घेऊन करते. मीरा सांगते, “माझ्या यशाचं सगळ्यात मोठ्ठं गमक हे आहे की, मी कधीच नफा बघून सर्व्हिस देत नाही. आपला क्लाएंट खुश झाला पाहिजे. त्यांना सर्वोत्तम राणीसारखी ट्रीममेंट मिळाली पाहिजे. म्हणूनच माझ्या पार्लरचे नावही मीरानी आहे. बाईने स्वत: पैसे कमावणे, गावातल्या बायकांनी स्वत:च्या पायावर उभे राहणे किती महत्त्वाचे आहे, ते मला स्वानुभवातून माहिती आहे. त्यामुळे मला माझा स्टाफ भविष्यात 100 जणींचा करायचा आहे. सध्या मी मीरानीचे App ही तयार करतेय. आमची वेबसाईटही तयार होतेय. मी स्वत: ब्युटी ट्रीटमेंटचा एडव्हान्स कोर्सही करतेय.

माझ्या आयुष्यात अनंत अडचणी आल्या. पण महिलांना माझी विनंती आहे की, कितीही अडचणी दु: ख आले तरी मरणाचा, आत्महत्येचा विचार करू नका. मरणं खूप सोप्पं असतं. जगणं अवघड. घडलेल्या गोष्टी आठवत बसून जगू नका, गोष्टी सोडून द्या, पुढे चालत राहा. माफ करता येण्यासारखं यश दुसरं कोणतंच नाही. तुम्हाला जगण्याचं प्रयोजन सापडेल.”